تشتت انتخاباتی در اردوگاه اصلاحات
تشتت انتخاباتی در اردوگاه اصلاحات
تشتت داخلی میان احزاب اصلاح طلب ظهور بیشتری به خود گرفته و بسیاری دلیل آن را ناکارامدی شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان می دانند؛ شورایی که با ریاست عارف نه تنها به انسجام اصلاح طلبان کمکی نکرد بلکه عملا واگرایی در این جریان را تشدید نمود.

گفتارنامه: در حالی که هفت ماه تا انتخابات مجلس شورای اسلامی باقی مانده، استراتژی اصلاح طلبان برای این انتخابات همچنان مشخص نشده است.
شرایط انتخابات مجلس یازدهم با انتخابات مجلس دهم برای اصلاح طلبان کاملا متفاوت است.در انتخابات مجلس دهم به رغم آنکه کاندیداهای شاخص اصلاح طلبان عمدتا رد صلاحیت شدند اما با این وجود جریان اصلاحات ناامید نشد و توانست با فهرستی از نامزدهای گمنام و البته با حمایت رئیس دولت اصلاحات بیش از یکصد کرسی مجلس را تصاحب کند.

ضمن اینکه نباید از یاد برد که در آن انتخابات بدنه حامی اصلاح طلبان شور و شوق زیادی برای رای دادن داشت و همین عامل، نقش کلیدی در موفقیت این جریان ایفا کرد. حال آنکه برای انتخابات پیش رو نشانه هایی که تا کنون بروز داده شده حاکی از آن است که بدنه مردمی حامی اصلاحات شور زیادی برای مشارکت در انتخابات ندارد که اصلی ترین دلیل آن، سرخوردگی آنان از عملکرد ضعیف نمایندگان فهرست امید در مجلس می باشد.

با این اوصاف یکی از مهم ترین اولویت های جریان اصلاحات قانع کردن بدنه حامی شان به حضور در انتخابات است. این در حالی است که هنوز هیچ راهکار عملیاتی برای این منظور اعلام نشده و حتی بعید است که شعار «تکرار» رئییس دولت اصلاحات نیز برای انتخابات پیش رو کارساز باشد. این مسئله را شخص خاتمی به صراحت عنوان نموده است.

تفاوت دیگری که در انتخابات مجلس یازدهم با دهم دیده می شود عدم تمایل اکثریت اصلاح طلبان برای ائتلاف دوباره با حامیان اعتدالی دولت است. بسیاری از شخصیت های اصلاح طلب معتقدند نمایندگان راست میانه با قرار گرفتن در لیست امید توانستند به مجلس راه یابند اما بلافاصله به اصلاح طلبان پشت پا زده و راه خود را از آنان جدا نمودند.

بنابراین این موضوع برای جریان اصلاح طلبی درس عبرتی شده تا با تابلوی خودشان وارد انتخابات شده و ائتلاف با اعتدالی ها را رد کنند. البته برخی از چهره های شاخص اصلاحات که عمدتا وابسته به کارگزاران هستند همچنان احتمال تکرار ائتلاف با راست میانه را مطرح می کنند.حال باید منتظر ماند که سرانجام این ائتلاف تکرار خواهد شد یا اینکه اصلاح طلبان و راست میانه هر کدام راه خودشان را می روند.

ضمن آنکه برخی استراتژیست های اصلاح طلبان نظیر سعید حجاریان اساسا معتقدند که با توجه به شرایط کنونی، جریان اصلاحات نباید در انتخابات مجلس شرکت نماید.
اما صرف نظر از این موضوع، تشتت داخلی میان احزاب اصلاح طلب ظهور بیشتری به خود گرفته و بسیاری دلیل آن را ناکارامدی شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان می دانند؛ شورایی که با ریاست عارف نه تنها به انسجام اصلاح طلبان کمکی نکرد بلکه عملا واگرایی در این جریان را تشدید نمود به طوری که از هم اکنون برخی احزاب اصلاح طلب نظیر ندای ایرانیان و اراده ملت ایران بر حضور با تابلوی خودشان در انتخابات مجلس تاکید کرده اند.

جان کلام آنکه اصلاح طلبان با تداوم وضعیت فعلی راه سختی برای پیروزی در انتخابات دارند. ساده انگارانه است که آنان از هم اینک ناکامی خود را به گردن رد صلاحیت ها بیندازند. حتی اگر نامزدهای مشهور آنان نیز تایید صلاحیت شوند به دلیل نا امیدی بدنه حامی اصلاحات از عملکرد فهرست امید و ناکارآمدی آنان ، عقلای اصلاحات باید تدبیر جامعی بیندیشند و گرنه چشم انداز روشنی برای پیروزی اصلاح طلبان متصور نیست.