گفتارنامه: سید محسن امامی فر روزنامه نگار و تحلیلگر سیاسی در یادداشتی که سال گذشته در آستانه چهل سالگی انقلاب اسلامی ایران در کانال ژرفای سیاست منتشر شده است نکات تحلیلی مهمی را مطرح کرده که ضرورت های فعلی ایجاب می نماید آن نکات مجددا در این شرایط منتشر شوند. برخی از این نکات در ادامه می آید:
صراحت در نقد از رموز توسعه و پیشرفت کشور است. اما باید مرزهای تخریب را از نقد تفکیک کرد.
ارزیابی های نشات گرفته از قیاس مع الفارق “ایران پس از انقلاب اسلامی”، با “کشورهای توسعه یافته” ای که قرن هاست نهادهای دموکراسی در آن ها ریشه دوانیده، صرفا به نتیجه گیری های غلط منجر خواهد شد که تخریب نظام را در پی دارد و بی شک بر اساس دیدگاه “خود شر پنداری” تئوریزه می گردد.
این دیدگاه به همان اندازه بی پایه و اساس است که دیدگاه “خود حق پنداری” در عالم امکان نظام. تفکری که نظام را بری از هر خطا و اشتباه دانسته و کشور را بی نیاز از ارتباط منطقی بر اساس عزت، حکمت و مصلحت با دنیا می داند.
“خود شر پنداری” و “خود حق پنداری” دو روی یک سکه اند که اولی تلاش می کند “ناکارآمدی” نظام را به جامعه القا و دومی خواسته یا ناخواسته “ناکارآمدی ” را در نظام اعمال می نماید.
نظام “جمهوری اسلامی” مولود مبارک انقلاب ایران است که باید به دور از هر گونه افراط و تفریط در قبال آن، تلاش کرد مختصاتی “نرمال” برای آن ترسیم نمود.
