گفتارنامه: سید محسن امامی‌فر – سردبیر
می‌گویم جلیلیسم چرا که از یک مکتب می‌خواهم سخن بگویم. از ایدئولوژی که برای کشور بسیار خطرناک است. خوشبختانه این تفکر خیلی هم برای مردم نا آشنا نیست. طعم تلخ تحریم‌ها که ذیل فصل هفت منشور ملل متحد بر ایران اعمال شد، همچنان ایرانیان را آزار می‌دهد. تحریم‌هایی که در دولت اول روحانی رفع شد اما با غوغاسالاری، فضاسازی و سنگ‌اندازی مکتبیونِ جلیلیسم، تاثیرات مورد انتظار جامعه محقق نگردید.
وقتی از جلیلیسم سخن می‌گویم، منظور کشورداری بر مبنای بیانیه‌سرایی است. آن‌چه که در سال‌های گذشته در دولت و ایضا صداوسیما جاری بود.
وقتی از جلیلیسم سخن می‌گویم، سیاست‌های بسته و تنگ‌نظرانه فرهنگی و سیاست‌گذاری‌های اجبارآمیز اجتماعی را در نظر داشته باشید. اقتصادی دستوری بر اساس اقتصاد اسلامی را تصور کنید که خود نیز حتی از تعریف آن عاجز هستند! فقط می‌دانند که باید دور کشور دیوار کشید و خود را از اقتصاد جهان بی‌نیاز کنید.
جلیلیسم به شدت بر اجرای سخت‌گیرانه اصول ایدئولوژیک خود تاکید دارد، حتی اگر این اصول با واقعیت‌های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی ناسازگار باشد.
کوتاه اگر بگویم، جلیلیسم یعنی ایده‌آل‌گرایی بر مبنای خودحق‌پنداری! هرآن‌چه که بنیادگرا باشد با چاشنی تعصب و تصلب!
مکتبی که حتی از سیاست‌های کلان نظام نیز جلوتر می‌رود و معیار و شاخص همه چیز را اعتقادات بنیادگرای خود می‌داند.
چنان‌که حتی طیف میانه جریان انقلابی نیز به شدت با آن‌ها زاویه پیدا کردند.
این مکتب، حال پس از درگذشت سید ابراهیم رئیسی، با عنوانِ تداوم دولت فعلی به دنبال نشاندن گزینه نابِ خود که نه صالح مقبول، بلکه اصلحِ زمان می‌نامندش، بر کرسی ریاست جمهوری می‌باشند. یک دولتِ خالص از عصاره بنیادگرایی با ریاست سعید جلیلی!
من می‌دانم مردم ایران نسبت به انتخابات کاملا بی‌تفاوت شده‌اند و حقیقتا قابل درک است اما نمی‌دانم خطر جلیلیسم را حس می‌کنند یا خیر.
آن‌ها سیاست‌های خود را به صورت نیم‌بند در یک دولت نیابتی جلو بردند. حال تصور کنید با فتح پاستور، دولتِ خالصِ خود را تشکیل دهند. بنده هیچ استدلالی برای رای دادن یا ندادن به میان نمی‌آورم. صرفا سوالی را مطرح می‌کنم.
به نظر شما با پیروزی جلیلیسم در انتخابات، چه خطراتی می‌توان برای ایران و ایرانیان متصور بود؟!
