برای هر انتخاباتی لازم است یک استراتژی و یک هدف معین تعریف شود. در این میان وقتی با انتخاباتی مانند انتخابات مجلس مواجه هستیم هر جریانی از جمله جریان اصلاح‌طلب باید یک مجموعه اهدافی برای خود روشن کند و همه تلاش خود را به کار ببندد تا به آن هدف دست پیدا کند.

در این راستا چند تاکتیک مطرح می‌شود که یکی از آنها کنار کشیدن و منفعل شدن است. درمقابل اما راه دیگر فعال شدن و رو به جلو بردن روش ها و منش های اصلاح طلبی است. البته یک راه سومی هم وجود دارد و آن این است که مانند خارج نشین ها تنها بنشینند و دست روی دست بگذارند تا اتفاقی رخ بدهد و اصلاحی صورت بگیرد.

طبیعی است، در این مسیر آن راهی برتر است که با روش اصلاحات رو به جلو حرکت کنیم؛ که البته این راه بدون هزینه نیست و می‌تواند مورد استقبال قرار نگیرد و تبعاتی به دنبال داشته باشد حتی ممکن است تیغ نظارت استصوابی حامیان این اصلاحات را مورد قلع و قمع قرار داده و یا تبعات این مسیر تا مرز بازداشت و دستگیری هم به پیش برود اما نباید از آن عقب‌نشینی کرد.

ما در ماه محرم هستیم و بد نیست آموزه‌های اسلامی را به خاطر داشته باشیم. امام حسین(ع) نمونه بارز اصلاح طلبی بودند و تبعات این اصلاح‌طلبی را با خونشان پرداخت کردند. مشخص است که هر که برای اصلاحات قیام می کند هزینه ای نیز پرداخت می کند. هر کسی که برای اصلاحات زحمت می کشد بدون چشمداشت و توقعی باید برای آن تلاش کند.

باید گفت در میان اصلاح‌طلبان درباره انتخابات یک جمع بندی وجود دارد و آن این است که کسی قهر با صندوق رای را قبول ندارد ولی شرط و شروطی با خود و لیست‌ اصلاح‌طلبی داریم. ما باید بپذیریم که افرادی پایبند به اهداف اصلاح طلبی وارد مجلس شوند و این نباشد که فردای انتخابات سینه‌شان را جای دیگری بزنند و شامشان را جای دیگری بخورند. وقتی صحبت از شرط و شروط انتخاباتی به میان می‌آید مقصود شرط و شروط اصلاح‌طلبان با خودشان است و این چیزی است که «سعید حجاریان» به عنوان اولین ایده‌پرداز این موضوع نیز بر صحت این مطلب مهر تائید می‌زند. با او در اینباره صحبتی داشتم که عنوان می کرد مسئله شرط و شروط را برای خودمان مطرح کردم و منظورم این بود کسانی که ادعای اصلاح طلبی دارند، واقعا اصلاح طلبند یا خیر؟

به نظرم شرط و شروط اولیه باید با خودمان باشد.زمانی که پیمان می بندید که قرار است کاری را انجام دهید و به عنوان مثال نامه ای برای شخصیتی می نویسید و ۴۰ نفر بیشتر آن را امضا نمی کنند؛ بیان کننده آن است که از قبل تعیین نشده که این فرد با چه رویکردی به مجلس رفته و عملکردش چیست و از او چه انتظاراتی می رود؟

نکته بعدی این است که باید صادقانه با مردم صحبت کرد و اشتباهات و کم کاری های‌مان را بپذیریم. کسانی که به عنوان دبیران و موسسان احزاب و دبیران فراکسیون هستند باید پاسخ گو باشند که چه نوع مرام‌نامه و راهکاری را ترسیم کرده و چه نقشی را بازی خواهند کرد، هدف و برنامه ریزی شان بر چه اساسی است. اگر این موضوع را رعایت کرده اند، دچار چه گرفتاری ها و مشکلاتی شده و در کدام قسمت ها کم کاری کرده اند. برای رسیدن به جمع بندی باید این موضوعات روشن شود.

شاید در تفسیر آنچه مطرح شد این نتیجه در ذهن نقش ببندد که قرار است سال ۹۸ هیچ ائتلافی در کار نباشد، اما مقصود از این حرف این نیست که اصلاح طلبان همانند سال ۹۴ اتئلافی نخواهند داشت، بلکه به نظر می‌رسد ابتدا باید نقشه راه را تدوین شود. فراموش نکنیم از سال ۹۴ تا امروز شرایط تغییرات زیادی داشته است لذا نمی‌توانیم همان نسخه‌ای که برای انتخابات ۹۴ پیچیده شد برای ۹۸ هم در نظر گرفت.