نشانه‌های امید بخش در افق سیاست خارجی ایران دیده می‌شود. تهران در روزهای اخیر با کاستن از شدت تنش‌ها با آژانس بین المللی انرژی هسته‌ای و عربستان سعودی، توانسته تا حدود زیادی بر «کنترل» آشفتگی‌های سیاست‌خارجی خود فائق شود. این وضع می‌تواند به مثابه نقطه امیدی باشد برای بازگشت به واقع‌گرایی در دیپلماسی که عملگرایی روشن بینانه، ویژگی برجسته آن است.  

پوتین که از او به عنوان تزار جدید روسیه یاد می‌شود، در دقیقه ۹۰ مذاکرات برجامی، زیر میز بازی زد

سید محسن امامی‌فر روزنامه‌نگار و پژوهشگر روابط بین‌الملل در دیپلماسی ایرانی نوشت: ترور سردار سلیمانی هیچ توجیه حقوقی ندارد و ناقض تمام قوانین بین‌المللی است و این ضعف دستگاه حقوقی وزارت امور خارجه ایران بوده که نتوانسته است پیگیری حقوقی مستدل و مستندی در مجامع و محاکم بین‌المللی داشته باشد.

سیدمحسن امامی‌فر روزنامه‌نگار و پژوهشگر روابط بین‌الملل در دیپلماسی ایرانی نوشت: کرونا، با نمایان کردن پاشنه آشیل‌های نظم بین‌الملل لیبرال، این نظم را که بر پایه جهان گرایی استوار است، تضعیف کرده و نظم بین المللی دولت محور را تقویت کرده است.

سیدمحسن امامی فر روزنامه‌نگار و پژوهشگر روابط بین‌الملل در دیپلماسی ایرانی نوشت: جمهوری اسلامی ایران باید نقش سازنده خود در موقعیت کنونی عراق را تقویت نموده و در راستای ایجاد ائتلافی بزرگ میان احزاب شیعی و احیانن دیگر احزاب در جهت تشکیل فراکسیون اکثریت، نهایت تلاش خود را به کار بگیرد

اگر کمیساریای عالی انتخابات عراق بخواهد نتایج انتخابات را به صورت گسترده تغییر دهد با مخالفت آشکار جریان صدر مواجه خواهد شد. لذا انتخابات این دوره از عراق به گونه‌ای مهندسی شد که در میان شیعیان دو قطبی ایجاد شود و بیت شیعی در مقابل یکدیگر بایستند.

بندر چابهار به عنوان میدان نبرد کلیدی برای آرزوهای چین و هند برای رهبری در آسیای جنوبی و مرکزی است و ممکن است نقش موثری در ارتقاء جایگاه ایران در صحنه بین‌المللی ایفا کند.

به نظر می‌رسد طی ماه‌های پیش رو، شاهد چرخشی واضح‌تر و عمیق‌تر از سوی ترکیه به سمت روسیه باشیم که طبیعتاً این مساله منجر به واگرایی حداکثری در روابط خارجی میان آنکارا، بروکسل و واشنگتن خواهد شد.

در سیاست باید به اخلاقیات پایبند بود و از ایدئولوژی بهره برد، اما سیاستگذاری سیاسی_امنیتی در سیاست‌خارجی صرفاً بر مبنای مناسبات اخلاقی و ارزش‌های ایدئولوژیک و بدون دوراندیشی راهبردی در راستای ترسیم اهداف استراتژیک برای حفظ منافع و امنیت ملی، اقدامی به دور از عقلانیت و نوعی انتحار سیاسی است که تمامیت ارضی را با خطرات جدی مواجه می‌کند. استراتژی‌های سیاست‌خارجی باید عملگرایانه باشد؛ خواه مبنای ایدئولوژیک داشته باشد، خواه ژئوپلتیک یا بر اساس منافع ژئواستراتژیک باشد.