گفتارنامه: فیلم سینمایی خروج با وجود انتقاداتی که از سوی جریانات مختلف سیاسی به ویژه حامیان دولت به آن می شود، فراتر از گرایشات سیاسی و جناحی، نفس اعتراض را به رسمیت می شناسد.
سوال اساسی اما این است که آیا اعتراض را باید خروج از نظام، تلقی کرد یا خیر؟
در این فیلم که ابراهیم حاتمی کیا آن را کارگردانی کرده است، اعتراض به نهاد دولت در مفهوم کلان خود به رسمیت شناخته شده و با وجود تلاش برخی مسئولان جهت تفسیر اعتراض به خروج از نظام، این دو را کاملا متفاوت از هم می داند.
بر این اساس می توان زیر چتر نظام زیست سیاسی اجتماعی داشت و یا حتی از خانواده شهدا بود اما به روندهای موجود اعتراض داشت و این امر نه تنها خروج از نظام نیست که در راستای تقویت نظام نیز خواهد بود.
ساده سازی و سطحی نگری در مواجهه با فیلم سینمایی خروج، موجب تقلیل انتقادات کارشناسی به نقدهای جناحی شد.
به تصویر کشیدن رئیس جمهور و مشاور وی در فیلم خروج نه صراحت عینی بر این دو شخصیت حقوقی که دلالت ضمنی به تمامی افرادی که متصدی مسئولیت های ریز و درشت می باشند، دارد.
خروج را باید دید تا هم سیاست مداران و مسئولان بیاموزند به جای تقابل و یا نادیده انگاشتن اعتراضات عمومی، آن ها را شنیده و به رسمیت بشناسند و هم مردم بیاموزند که با وجود اعتراضات جدی به سیاست گذاری ها و تصمیمات خرد و کلان می توان به دور از رادیکالیزم و ساختار شکنی در راستای ابراز و اظهار اعتراض خود قدم بردارند.
