گفتارنامه: آرزو سلامت نیا دکترای محیط زیست در یادداشتی که در اختیار گفتارنامه قرار داده نوشته است:
تاب آوری شهری نیازمند مدیریت یکپارچه است که تدوین قوانین حمایتی توسط دولت و مجلس از سیاست هایی که منجر به ایجاد شهرهای تاب آور می گردد الزامی است بنابراین قوانین و مقررات لازم در جهت تعیین وظایف بخش های دخیل در تاب آوری شهری باید تصویب و ابلاغ گردد و علاوه بر آن مجلس وظیفه مهم نظارتی خویش را اعمال نماید.
تغییرات اقلیمی به دلیل عدم قطعیت آن در سناریوهای اقلیمی کوتاه مدت و بلند مدت و همچنین تاثیر آن در ابعاد جهانی و محلی متمایز با سایر چالش ها درنظر گرفته می شود .
افزایش تعداد و شدت بروز بلایای طبیعی تحت تاثیر تغییرات اقلیمی که منجر به پیامدهای ناگوار در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی در شهرها شده است سبب گردیده در سرتاسر جهان ، شهرها به دنبال بهبود مقاومت در برابر فشارها و شوكهای ناشی از تغییرات اقلیمی مانند افزایش شدید دما و سیلاب ها باشند . در دهه گذشته ، مفهوم تاب آوری شهری برای تقویت ظرفیت های شهرها در پاسخ ، بهبودی و انطباق با تغییرات اقلیمی توسعه یافته است. تاب آوری شهر را به عنوان “توانایی یک شهر در جذب ، سازگاری و بازیابی از شوک های حاد و فشارهای مزمن با حفظ عملکردهای مهم نظیرخدمات و نظارت برروندهای جاری از طریق همکاری های شهری و بین منطقه ای برای افزایش توانایی های سازگاری و تقویت آمادگی با پیش بینی و پاسخ مناسب در برابر چالش های آینده ” تعریف می گردد .
بسیاری از شهرهای بزرگ به طور فزاینده به اتخاذ استراتژی های تاب آوری برای برنامه ریزی و مدیریت طیف وسیعی از خطرات ، نه تنها زیست محیطی بلکه اقتصادی ، اجتماعی ، امنیت غذایی و غیره پرداخته اند .
شهرها به عنوان منبع اصلی انتشار گازهای گلخانه ای ، بلکه قربانیان احتمالی بلایای طبیعی در مرکز ایده تاب آوری قرار دارند ، به عنوان مثال برنامه ریزی کاربری شهری با تدوین ضوابط و مقررات منطقه بندی ( ارتفاعی ، تراکمی و کارکردی ) تفکیک اراضی ، درنظرگرفتن سازگاری کاربری ها ، تعیین حریم نواحی خطرناک ، انتقال کاربری های ناسازگار ، تدوین ضوابط و مقررات در زمینه تناسب توسعه و نهایتا پیش بینی شرایط بحران و نیازهای مطرح در آن قادر به کاهش آسیب پذیری مناطق شهری می باشد .
بنابراین با گسترش شهرها ، ظرفیت متناسب آنها باید برای مقابله با چالش های پیش بینی شده و پیش بینی نشده ناشی از تغییرات اقلیمی تطبیق یابد و این امر مورد توجه مدیران قرار گیرد.
عدم رفتارهای پیشگیرانه برخی از ذینفعان شهری منجر به عدم اجرای استراتژی های مناسب در ساخت شهرهای تاب آور شده است . به این معنا ، اهمیت توسعه آگاهی ذینفعان شهری از تغییر اوضاع به منظور حصول پیشگیری چالش های تغییرات اقلیمی است .
با توجه به اینکه ذینفعان شهری شامل نهادهای عمومی ، انجمن ها و شرکت های خصوصی (بخش خصوصی ، دانشگاه ها یا انجمن های حرفه ای) و گروه های جامعه (سازمان های منطقه ای ، جامعه مدنی ) می باشد ، اطمینان از عملکرد ذینفعان به منظور عملیاتی کردن تاب آوری شهری بسیار مهم است. در این راستا ، توسعه آگاهی ذینفعان شهری در زمینه تغییرات اقلیمی راهی مؤثر برای تغییر عملکردها است. می توان اذعان داشت که آموزش نقش موثر و کلیدی را به عنوان یکی از اصلی ترین متغیرهای توسعه پایدار دارد و آگاهی را باید به عنوان عنصر الزامی که طی فرایند توسعه تاب آوری تحقق می یابد ،درنظرگرفت توسعه آگاهی با ویژگی های زیر تعریف می شود : درک ، تمایل به عمل ، تعهد و همکاری .توسعه آگاهی سبب ایجاد تقویت درک ذی نفعان از تغییر اوضاع ، همکاری بین ذینفعان ، تعهد به مقابله با چالش ها ، پیشگیری ، افزایش بهره برداری از تاب آوری شهری و کاهش اثرات تغییرات اقلیمی می گردد . درک و آگاهی از تغییرات اقلیمی ، درک خطرات ناشی از تغییرات اقلیمی را افزایش داده ، عمل و تعهد ، اقدامات و تلاشهای ذینفعان را مسبب میگردد .
توسعه آگاهی از پیامدهای تغییرات آب و هوایی. درک این نکته مهم را دربردارد که تغییرات آب و هوا مشکل عدم پایداری سیاره زمین و آیندگان را ایجاد می کند. درک خطرات و تأثیرات ناشی از تغییرات آب و هوا برای درک نیاز به مقابله و تمایل به مشارکت در اقدامات لازم برای مقابله با چالش های ناشی از تغییرات اقلیمی مهم است . این مشارکت به سطح تعهد بستگی دارد ، هرچه سطح تعهد بالاتر باشد ، کیفیت و کارآیی تلاشهای انجام شده برای مقابله با تغییرات اقلیمی بهتر خواهد بود در نتیجه اینکه چه زمان و چه کارهایی باید انجام شود تا آگاهی تغییرات اقلیمی مدیران و برنامه ریزان توسعه یابد مورد توجه قرار گیرد .
نکته حاِیز اهمیت دیگر این است که برنامه ریزی های توسعه آگاهی نه تنها به ایجاد کارگاه ها متمرکز شده بلکه باید بین منافع شخصی و منافع عمومی تعادل برقرار کند ، سبب فعال شدن مشارکت خصوصی و اشتراک دانش بین ذینفعان گردد.
توسعه آگاهی یک فرایند عرضی و مشارکتی است که تعامل همه ذینفعان الزامی است و هر ذینفع در تغییر اوضاع نقش کلیدی دارد .
با استفاده از ظرفیت نهادهای عمومی به عنوان رهبران فعال در زمینه توسعه آگاهی ، آموزش ها می تواند به دنبال هدایت هر دو گروه جامعه و شرکت های خصوصی از طریق فرایند آگاهی-توسعه باشد و سه سیاست اقدامات ، دسترسی دانش و جلب توجه در مورد تغییرات اقلیمی توسط نهادهای عمومی اداره شود.
نیاز به مشارکت و تعامل شرکتهای خصوصی در این مهم دارای انعکاس قابل توجهی است زیرا که شرکتهای خصوصی را می توان از عوامل کلیدی دانست که مسئولیت محصولات و خدمات اصلی جامعه را بر عهده دارند. در نتیجه ، مشارکت فعال آنها به منظور ایجاد تحول و توسعه آگاهی به منظور تاب آوری تغییرات اقلیمی ضروری است .در نهایت آنکه تغییر در سطح آگاهی از تغییرات اقلیمی ذینفعان سبب می شود که آنها به وضوح درک کنند اگر کاری انجام نشود ، چقدر می توانند زندگی شهروندان تحت تأثیر قراردهد و باید اقدامات مقتضی را برای کاهش اثرات و ایجاد شهرهای پایدار انجام داد.
